Christine Otten (1961, Deventer) is schrijver, journalist en performer. Ze groeide op in een onconventioneel milieu. Otten geldt inmiddels als een van de belangrijkste schrijvers van de nieuwe generatie. Recensenten prijzen vooral haar vermogen op suggestieve wijze het onbegrepene en verzwegene onder woorden te brengen. Al haar werk is uitermate muzikaal, zowel in ritme, stijl als in sfeer. Belangrijke thema’s in het werk van Otten zijn: de manier waarop onze identiteit ons leven en lot bepaalt en andersom, hoe het leven en de levens en verhalen van anderen onze identiteit verandert en onze wereld vergroot.

Christine Otten begon haar schrijvende loopbaan als journalist bij tijdschriften als De Groene Amsterdammer en Vrij Nederland. In 1995 debuteerde ze met de roman Blauw Metaal, die meteen genomineerd werd voor de Debutantenprijs. In 1998 volgde de roman Lente van Glas en in 2000 de verhalenbundel Engel en andere muziekverhalen. In 2004 brak Otten door naar een groter publiek met de wervelende roman De laatste dichters, gebaseerd op de levens van de militante Afrikaans-Amerikaanse dichtersgroep The Last Poets. De roman werd alom geprezen om zijn gewaagde vorm en sensueel en muzikaal proza. Voorjaar 2009 ging De laatste dichters in première als muzikale theaterproductie, uitgevoerd door theatergroep Made in da Shade uit Amsterdam. Begin 2008 verscheen Als Casablanca,  een waagstuk vanwege de gedurfde manier waarop de auteur fictie en werkelijkheid met elkaar verweeft.
Sinds kort is er de nieuwe roman In wonderland.

‘U hoeft zich geen zorgen te maken, mevrouw. U wordt nergens van verdacht. Uw man ook niet. U hebt geen advocaat nodig. Maar in het belang van het onderzoek kunnen we niet zeggen waarom we hier zijn, wat we zoeken.’

Ezra de Haan schreef op Literatuurplein.nl:
“Sommige boeken grijpen je meteen bij de strot en laten niet meer los. In wonderland is
zo’n boek. (,,,) Christine Otten heeft met In wonderland haar beste roman geschreven. Op onontkoombare wijze beschrijft ze de luchtbel van geluk waarin we leven. Er hoeft maar iemand te prikken en het is voorbij. Juist in deze tijd waarin verdachten van terrorisme ‘vanzelfsprekend’ in de gaten gehouden worden, laat deze roman zien dat ook aan onze ‘veiligheid’ een prijskaartje hangt. Wie onschuldig was, wordt schuldig, domweg door de verdenking van anderen. Een blaam die voor het leven is. Door zowel de verdachten als de rechercheur in deze roman een gezicht te geven, snap je de logica van het proces dat door Kafka als een nachtmerrie beschreven werd. Otten toont aan dat het helaas juist alledaags is. Doodnormaal. Een duivels lot uit de loterij. In wonderland is daardoor nu al het beste Nederlandse boek van 2010.”